Als co-assistent was het aan de orde van de dag. Na een uur lang zwoegen had je de patiënt eindelijk volledig in kaart. Met trots ging je overleggen met de specialist en daarbij presenteerde je een differentiaal diagnose en een plan. Echter zo snel als ‘de echte dokter’ een voet over de drempel had gezet leek het wel alsof jouw eerdere verhaal om een heel andere patiënt ging. Links was rechts en onder was boven.

Het moet wel dat dit is wat er nu ook bij de coronalijn van de GGD gebeurt. Patiënten melden zich aan de lopende band bij de huisarts met klassieke klachten én met het verhaal dat de GGD het niet nodig vond om te testen. Het is onmogelijk dat de patiënt hetzelfde verhaal heeft verteld als wat ik nu dagelijks in mijn spreekkamer hoor. Want een loopneus en keelpijn is testen. Hoesten zonder koorts? Testen. Geen smaak en reuk? Juist ja. Testen.

De GGD medewerker lijkt op dit moment de co-assistent van de zorg te zijn. Wie werpt zich op als specialist en strijkt alle onduidelijkheden glad?